լեզվաբանական հնէաբանություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [lɛzvɑbɑnɑkɑn hnɛɑbɑnutʰˈjun]
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Բացատրություն
- (լեզվբ․) օժանդակ բանասիրական դիսցիպլին,որն իր առաջ նպատակ է դնում լեզվական տվյալների հիման վրա՝ «լեզուների բառային ու քերականական իմաստների գոյացման լուսաբանությամբ» (Էդ․ Աղայան) ուսումնասիրել ժողովուրդների պատմության նախնադարյան շրջանների հասարակական կարգը, կենցաղը, նյութական մշակույթը և այլն, հիմնադրվել է Ադալբերտ Կունի կողմից, տերմինը մտցրել է շվեյցարական լեզվաբան Ա․ Պիկտեն
- ըստ «լեզվի նոր ուսմունքի»՝ լեզվաբանության բաժիններից մեկը՝ «ժամանակագրական հաջորդականությամբ իրար հաջորդող տիպերի հերթափոխության ուսմունքը» (Ն․ Մառ), որի նպատակն էր «պեղումների» միջոցով հայտնաբերել լեզունների «ստեղծման» ամենահին շրջանները, լեզվաբանական հնէաբանության՝ Մառի և նրա աշակերտների կողմից կատավող գաղափարական վերլուծությունները մեծ մասամբ հիմնված են չորս տարրերի իդեալիստական ուսմունքի վրա, զուրկ են պատմական հիմքից և խոցելի են։
Հոմանիշներ[խմբագրել]
- լեզվահնէաբանություն
Թարգմանություն
|
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։