ի՛նչ ուզում է լինի, գլուխը քա՛րը ◆ կ’ընդունիմ թե ինծի ալ շատ դյուրին պիտի չըլլա․․․ Բայց, խերն եմ անիծեր, առտու մը խաչս կը հանեմ ու կ’ելլեմ ճամբա։ Աշոտ Հովհաննիսյան◆ էս [«ես»] պաշխասիներում [բաշխասիներում, «ուրիշներուն»] պես հաց չեմ կրնար մուրալ։ Ամա արապաճի [արաբաջի, «սայլապան․ կառապան»] կ’ըլլամ եղեր, խե՛րն եմ անիծեր։ Եր
ինչի՛ս է պետք ◆ - Եթե հայկական կյանք չկա, եթե հայկական կյանքե կտրված պիտի ապրեմ՝ ես խե՛րն եմ անիծեր դրամին ալ, Ավստրալիային ալ։ Վահրամ Մավյան◆ «նրանց հաշվին խերնեմ եմ անիծեր․ մենք նրանց հաշվո՞վ պիտի նստենք-կանգնենք։ Գուրգեն Մահարի
թող կորչի գնա՛ ◆ Խերը անիծած այս կյանքը ծուռ ստեղծողին։ Վազգեն Շուշանյան◆ - Այս աշխարհս ասանկ է, ես խերն եմ անիծեր աս աշխարհին։ ◆ «Զքո [ըզքո] շինողի խերը անիծեմ,/ Զքո բունիաթի [«հիմքի»] փիրը նզովեմ։ (Խաչատուր Աբովյան)
