կորած-մոլորած

կորած մոլորած 1

1. խուլ, ետ ընկած ◆ Ահավոր լուրերը թափանցել էին Կովկասի Հայաստանի կորած-մոլորած գյուղերի անկյունները։ (Ավետիք Իսահակյան)

կորած մոլորած 2

1. անճարակ, ձեռքից բան չեկող, անպաշտպան ◆ Դե, կորած-մոլորած մարդ չէ, որ նրա տեղը խոսես...ինքը տասը մարդու խելք կսովորեցնի։ Գրիգոր Բալասանյան ◆ «Ի՞նչ հանցանք կարող է կատարած լինել աշխարհում կորած, մոլորած մարդը»։ (Աբիգ Ավագյան)

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։