հնդեվրոպական լեզու

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [hndɛvɾɔpɑkɑn lɛˈzu]

Բացատրություն

1. (լեզվբ․) աշխարհի լեզվի խոշորագույն ընտանիքներից մեկը, որի մեջ, որպես նրա առանձին ճյուղ, մտնում են հնդիրանական, բալթիական, սլավոնական, կելտական, իտալական, գերմանական, թոխարական, խեթական լեզուները, հայերենը, հունարենը, ալբաներենը

Հոմանիշներ

1. հնդեվրոպական լեզվաբուն, հաբեթական լեզու, հաբեթյան լեզու, հնդգերմանական լեզու

Թարգմանություն

• ռուսերեն՝ индоевропейские языки (ru) ‎(indojevropejskije jazyki)
• անգլերեն՝ indo-European languages
• ֆրանսերեն՝ langues indo-européennes
• գերմաներեն՝ indoeuropäische Sprachen

Աղբյուրներ

• Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։