լռի՛ր ◆ - Ձենդ կտրի ու մեզ, փորձվածներիս լսիր։ Վրթանես Փափազյան◆ - Ձենդ կտրի, լիրբ, ազնգամ, ո՞վ է իմացել, որ մերն իր երեխային մորթի։ Հովհաննես Թումանյան◆ - Ձայնդ քե՛զ քաշիր, Շաուբեկ... թե չէ մի անգամ էլ կնախշվես։ Գր. ◆ - Սասըդ քե՛ արա, ամեն խոսքի պատասխանիլ մի։
լռի՛ր, մի՛ հոխորտա ◆ Օֆ, ձենդ կտրիր և մի ասա թե հայոց Տիգրան թագավորը մեծ զորավար էր։ (Հրանտ Մաթևոսյան)◆ - Սո՛ւս, ձանդ կարճ ըրե։ Ասի ձեր գեղի Սուրբը չէ, ոչ ալ մեր գեղի Ակը օղուլ [«տղա՛. մա՛րդ»]։ Հակոբ Օշական◆ - Է՜, որ աղեկ կը ճանչնաս [ճանչ-նաս]՝ ձայնդ վար դիր: (Վահան Թոթովենց)
