մեկի վրա մեծ բեռ (փխբ․) բարդել ◆ «Օ՜, անբա՜խտ, թշվա՛ռ իմ մայրիկ, որպես նա լուռ խոնարհությամբ տանում էր այն ծանր լուծը, որ ամենաանգոււթ կերպով դնում էր նրա վզին ամուսինը»։ Ն-Դ
(խսկց․) պարտավորեցնել, վրան պարտք դնել ◆ - Քու հերը մեռնելիս վասիաթ ա արել, երկաթե լուձը դրել շլնքիս, որ քե հմար թոռ չի առնում, որ քի թոռչութենի չի տամ։
