շնչահեղձ լինել (փխբ․)◆ Պատերազմի առաջին տարիներին շունչս կտրվում էր, կարծես սիրտս դադարում էր բաբախելուց։ (Հրաչյա Քոչար)
մեռնել ◆ - Դու ինչի՞ տեր ես, / Որ գաս դնչովդ, / Քթով-պնչովդ / Ջուրս պղտորես. / Բռնեմ դունչդ, / Կտրի շունչդ: ԱթԽ ◆ Թե իմանում է, շունչ է քաշում օքմինը [«մեկը»], ջարդում է, մինչև շունչը կտրի: Հովհաննես Թումանյան
հուզվել, ցնցվել ◆ Արամի շունչը կտրվում էր, նա այնպես բորբոքվել էր, որ չէր նկատում, թե ինչպե՛ս այդ խոսքերով... տակնուվրա (էր) անում նրա հոգին։ «Գրական թերթ»
