մեռնել (+ (փխբ․)) ◆ Նաիրցի մի զավակի քացին անգամ բավական էր...որպեսզի նա հավիտենապես փչեր իր շունչը, և նա, իհարկե, փչեր իր շունչը: Եղիշե Չարենց◆ Քիչ առաջ շունչը փչեց. մեռավ։ Գևորգ Աճեմյան◆ Նրա հոգու հատորը հողի տակ փչում էր իր վերջին շունչը: Ահ ◆ Եվ վերջին շունչը փչեց...վերջին անգամ անունդ արտասանեց։ (Մաթևոս Մամուրյան)◆ Գլխուն հասնող հրացանի կոթին հարվածը վերջին շունչը փչեց տվավ: Արշավիր Շիրակյան◆ - Դիակը փոխադրած են հիվանդանոց ուր փչեր է «հոտին շունչ»ը: Վազգեն Շուշանյան◆ «Եթե աներես պառավը սանդուղքի գլխից գլորվեր, հիմի շունչն ավանդած կլիներ»: Սերո Խանզադյան◆ Գավառն է որ մահամերձ իր վերջին շունչը կ'ավանդե: «Զարթոնք»◆ Ու շանթեցին, հարցրե՛ք, ո՞ւր է / Այն բազմամբոխ թրքին բանակ, / Սևափրփուր շունչն արձըկե / Զեյթունցիին ոտքերուն տակ։ (Պերճ Պռոշյան)
