Խոր ցավը ՝ վիշտը նորոգել՝ բորբոքել։ {{օրն|Ինչ-որ մեկը շարունակ զրպարտություններ էր գրում նախկին ճակատայինի մասին։ Աղ էր լցնում նրա վերքերի վրա։◆ Այդ պահից մինչև երեկ իրիկուն,/ Երբ․․․ / Սակայն արժի՞ / Աղ ցանել վերքին։ Պարույր Սևակ◆ -Սև բախտ էլմաստիս քաշածները չէին՞ բավեր․․․ Արյունող վերքին վրա աղուպղպեղ ցանեցիր։ Ենովա Պետեան◆ Հարցեր, հարցեր, որ բաց վերքին աղ անելու պես քրքրում, բզկտում էին զոհվածների, գերյալների հարազատների հոգիները։ }«ՀՀ»
