սպառել, վերջ տալ. մսխել, վատնել ◆ Մի տարի չէր քաշել, հոր ունեցվածքի տակից մտնել, վրայից դուրս էր եկել: ◆ - Դուն ողորմած հոգի տետեիդ վարիթաին [դեդեիդ, «մեծհորդ ունեցվածքին»] տակեն պիտի մտնաս, վրայեն ելլաս. ետքն ալ պերաննիդ բորյազին [«քամուն»]։ ◆ Ժամանակին անոր հայրը տասնըվեց ագարակներ ուներ Պոլսո շուրջը։ Ամենքին ալ վրայեն մտավ, տակեն ելավ: Սիկառը պանքնոթներով [սիգառը բանքնոթներով] կը վառեր, Տոքթո՛ր [Դոքթո՛րդ]։ (Ռուբեն Սևակ)◆ Ան (մուկը) օխա մը պանիրին տակեն մտած վրայեն ելած էր մեկ գիշերվան մեջ։ Հակոբ Օշական◆ Ամուսնության անուշաություններուն վրայեն կը մտներ, տակեն կ'ելլեր: (Ռուբեն Սևակ)
