տան ճրագ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն դարձվածք

  1. (մինուճար) ժառանգ (որ օջախը պիտի պահի) ◆ Ամեն մինը մի մոր որդի, / Ամեն մինը մի տան ճըրագ։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Իրն տան ճրագներն էին անոնք, իր նոսրացող տոհմը շարունակելու կոչված շառավիղներ։ Սիմ ◆ - Ախր սա Ասլանն է, օջաղիս վառ ճրագը, կյանքիսն հետին թելը, ցավիս ճարը․․․մեր արևը։ Ահ
  2. ընտանիքի սյուն ◆ Մեր տան ամրոցն է մայրս, / Մեր տան ճրագն է մայրս, / Մեր արեգակն է մայրս, / Մեր հերն ու մերն է մայրս։ Հովհաննես Շիրազ ◆ Այնտեղ է և մեր աչքի լույս, / Մեր օջախի վառ ճրագ՝ / Հայրդ կռվում՝ սիրտն ալեհույզ, / Սրտում և՛ թույն, և՛ կրակ։ Ալծ

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։