Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ բարձրամտութիւն

վանկեր՝ բարձ•րա•մ(ը)•տութ•յուն

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

բարձրամիտ լինելը, բարձրամիտի հատկություն
(բրգ․) բացասական բարոյական հատկություն, որը բնութագրում է անհանգալից-արհամարհական, գոռոզ վերաբերմունքը այլ մարդկանց (առանձին անհատների, որոշակի սոցիալական շերտերի կամ առհասարակ մարդկանց) հանդեպ՝ կապված իր սեփական արժանիքների և ինքնասիրության չափազանցման հետ

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ
անգլերեն՝ lordliness գերմաներեն՝ դանիերեն՝ թուրքերեն՝ իսպաներեն՝ իտալերեն՝ հոլանդերեն՝ հունարեն՝ շվեդերեն՝ պորտուգալերեն՝ ռուսերեն՝ վրացերեն՝ ֆրանսերեն՝

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Խմբագրությամբ Ի․ Ս․ Կոնի, Բարոյագիտական բառարան, Երևան, ««Հայաստան» հրատարակչություն», 1985 — 200 էջ։