Հայերեն

Արտասանություն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ պոչ

Ստուգաբանություն

Թերևս բնիկ հնդեվրոպական՝ *bouokio-՝ *b(h)(e)u- «փչել, ուռչել» արմատից. հմմտ. լատիներեն bucca «թուշ», շվեդերեն puk «ուռուցք, պալար»:

Գոյական

կենդանիների մարմնի ետևից երկարող հավելվածական մասը, որ ողնաշարի շարունակություն է, ագի, ձետ ◆ Սանձի փոխարեն նրան բռնել էին տվել ավանակի պոչը: (Րաֆֆի) ◆ Պառավը վրա է հասնում, ցաքատով տալիս է, աղվեսի պոչը կտրում: Հովհաննես Թումանյան
սողունների մարմնի ետևի նեղացած ու երկար մասը ◆ Որ վիշապ օձը եկել է ահա, եկել փաթաթվել, իր բերդը պատել, գլուխը դրել ետ պոչի վրա: Հովհաննես Թումանյան
թռչունների մարմնի ետևի մասի փետրափունջը ◆ Աքաղաղի պոչ: Ծիծեռնակի պոչ: ◆ Ջրածտերն ուրախ ճկում էին, խաղացնելով պոչը: (Ակսել Բակունց)
(փխբ․) որևէ շարժվող բանի վերջնամասը (սովորաբար հիմնական մասից նեղ կամ բարակ) ◆ Գիսավորի պոչ:
սավառնակի ետնամասը
մրգերի և բանջարեղենի կոթունը ◆ Ներսես բեյն իր սեփական ձեռքով, վարունգի թփերի մեջ փնտրում էր երկու-երեք փոքր վարունգ, ծաղիկը դեռ պոչին փոքրիկ փշերով, ինչպես երեխայի աղվամազը: (Ակսել Բակունց)
(փխբ․) շարժվող զանգվածի՝ շարքի և այլնի վերջնամասը ◆ Կարավանի՝ շարքի պոչը դեռ չէր երևում:
զանազան գործիքների կոթ ◆ Բահի՝ կացնի՝ գդալի պոչ:
(փխբ․) ծայր, երկարորեն ձգվող բանի (հոսանքի, ճանապարհի և այլն) վերջին կետը ◆ Պոչը հեռու Կապսի ծոցում, ալիքներն է (Շիրկանալը) հեռու նետում: (Հակոբ Հակոբյան)
զգեստի տուտ, փեշ (գետնին քարշ եկող) ◆ Կանայք շրջագգեստների պոչերով գետինն էին մաքրում:
(փխբ․) իրար ետևից շարք ստեղծած մարդկանց շղթա, հերթ ◆ Պոչ բռնել՝ կանգնել:
իլիկի ներքևի բարակ մասը ◆ Իլիկի պոչ:
տառերի բարակ մազանման մաս (սովորաբար ցածում կամ դեպի ցած հակված) ◆ Ա-ի պոչը լավ չի երևում: ◆ Ը-ի պոչը հաստ է:

շարունակել․․․