Jump to content

աբլա

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ աբ•լա 

  1. Կարին՝ մայր, մեծ քույր, տիկին (գործ է ածվում որպես մեծարանքի արտահայտություն)  Թաքուն աբլան մութն ընկնելուն պես կուտ կուտար հավերուն։ (Ձեռագիր)  Խանում աբլան անկողնու մեջ նստած էր։ Զվ
  2. Նիկոմեդիա՝ մորաքույր, հորաքույր  Ջարուկ աբլա, ջուր մի տուր։ (Արսեն Տերտերյան)

Արտահայտություններ

[խմբագրել]
  1. աբլա մարդ Ջավախք՝ կնոջ բնավորություն ունեցող բամբասասեր տղամարդ

Աղբյուրներ

[խմբագրել]
  • Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։