աբլա

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ աբ•լա 

1. Կարին՝ մայր, մեծ քույր, տիկին (գործ է ածվում որպես մեծարանքի արտահայտություն) ◆ Թաքուն աբլան մութն ընկնելուն պես կուտ կուտար հավերուն: (Ձեռագիր) ◆ Խանում աբլան անկողնու մեջ նստած էր: Զվ
2. Նիկոմեդիա՝ մորաքույր, հորաքույր ◆ Ջարուկ աբլա, ջուր մի տուր: (Արսեն Տերտերյան)

Արտահայտություններ

1. աբլա մարդ Ջավախք՝ կնոջ բնավորություն ունեցող բամբասասեր տղամարդ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։