աբլա
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ աբ•լա
- Կարին՝ մայր, մեծ քույր, տիկին (գործ է ածվում որպես մեծարանքի արտահայտություն) ◆ Թաքուն աբլան մութն ընկնելուն պես կուտ կուտար հավերուն։ (Ձեռագիր) ◆ Խանում աբլան անկողնու մեջ նստած էր։ Զվ
- Նիկոմեդիա՝ մորաքույր, հորաքույր ◆ Ջարուկ աբլա, ջուր մի տուր։ (Արսեն Տերտերյան)
Արտահայտություններ
[խմբագրել]- աբլա մարդ Ջավախք՝ կնոջ բնավորություն ունեցող բամբասասեր տղամարդ
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։