ամայուտ
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [ɑmɑˈjut]
վանկեր՝ ա•մա•յուտ
Բառակազմություն[խմբագրել]
Գոյական
- (նորբ․) ամայի վայր՝ տեղ ◆ Ու բերդաձորցին... ամայուտներում ու ավազուտներում կարոտ էր մնում անգամ հայրենի գրագետների, մարդկանց ու ազգապահ անձնավորությունների հետ շփվելու բավականությանը։ Հովհաննես Հովհաննիսյան
Թարգմանություն
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Սեդա Էլոյան, Արդի հայերենի նորաբանությունների բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «Հայաստան», 2002 — 492 էջ։