այիբ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ա•յիբ 

1. Արարատյան, Նոր Ջուղա, Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Հավարիկ, Վան, Կարին, Նոր Նախիջևան, Սասուն, Ուրմիա, Մուշ, Հաճն, Համշեն՝ այպ, ամոթ, պատկառանք ◆ Աղչկա մե սիպտկությունը օխտը այիբ կը պարտկե (Գտա)։
2. թերություն, արատ, պակասություն ◆ Իշուն նստելը մի այիպ է, իջնելն՝ էրկու (Էաժ)։ ◆ Խումը մարդուս այպը մեյտան կհանե (Ձ)։

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։