Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ անհիշութիւն

վանկեր՝ ան•հի•շու•թյուն

Կազմություն

Նախածանց՝ ան-, արմատ՝ հիշ, վերջածանց՝ -ություն:

(բժշկ․) հիշողության լրիվ կամ մասնակի կորուստ ◆ Հիվանդությունը սովորաբար ավարտվում է երկարատև ու խոր քնով, հետագայում զարգանում է անձի ասթենիա (հոգեկան ֆունկցիաների հյուծվածություն) ու հիվանդության սուր շրջանի մասնակի անհիշություն:

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։