Jump to content

գլուխքաշ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

վանկեր՝ գ(ը)•լուխ•քաշ 

Մակբայ

  1. (նորբ․) գլուխը կախ գցած, գլխիկոր, գլխաքաշ ◆ Ծերունին կանգնեց գլուխքաշ, մի քանի բառ դողաց նրա շուրթերին։ Մուշեղ Գալշոյան

Աղբյուրներ

[խմբագրել]