դույն

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [dujn]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ դոյն

վանկեր՝ դույն 

Ստուգաբանություն

Բնիկ հնդեվրոպական ցուցական դերանվանական *to- արմատից՝ -ին վերջածանցով կազմված. հմմտ. հին հնդկերեն ta-, հունարեն το, գոթերեն pa, հին սլավոներեն to. հայերենում կապվել է երկրորդ դեմքի հետ և զուգահեռ է սույն, նույն ձևերին։

Դերանուն

1. (հին) նոր գրականության մեջ գործածվել է իբրև սաստկացուցիչ այդ-ի հետ՝ հենց նույն նշանակությամբ (օրինակ՝ դույն այդ պատճառով)

Հոմանիշներ

1. (հին) նույն

Թարգմանություններ

Թարգմանություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։