դևեր

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ դե•վեր 

1. Թբիլիսի՝
2. Դեպի վար, ներքև, ցած։ ◆ Տեր աստուձ, դուն դեվեր մտիկ անիս։

Դևեր գալ

1. Ցած ընկնել, ներքև ընկնել։ ◆ Ասծեմեն յիրիք խնձոր դեվեր եկավ մեկը ասողին, մեկը ասողին, մեկը բարի հրեշտակին։
2. Իջնել, ցած գալ։ ◆ Դեվեր արի, բոչկեն չկոտրվի

Դևեր գնալ

1. Դեպի ներքև՝ ցած գնալ։

Դևեր թափիլ

1. Վայր ընկնել, գլորվել։ ◆ Վուտը փոխում ինք թե չէ դեվեր ինք թափում։

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։