Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ եր•կա•թա•գիր

Ստուգաբանություն

հայերեն գրերի հին ձևը, որը նման է այժմյան տպագրական գլխագրերին ◆ Մեսրոպի հորինած այբուբենի տառերը կոչվում են երկաթագիր։ (Դասագիրք)

այդ գրերով գրված (ձեռագիր, արձանագրություն և այլն) ◆ Չեմ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր։ Եղիշե Չարենց ◆ Դա, այո, հայ ժողովրդի երկաթագիր վկայականն է։ (Վիգեն Խեչումյան)
(լեզվբ․) հայկական հնագույն գիրը, տառատեսակը. այսպես կոչվելը ոմանք բացատրում են նրանով, որ այն ժամանակ գրել են երկաթի ժանգից պատրաստած թանաքով, ոմանք էլ՝ նրանով, որ հները գրել են երկաթե գրիչով, ձողիկով

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։