զառբաֆ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ զառ•բաֆ 

  1. Արարատյան, Նոր Ջուղա, Թբիլիսի, Ղարաբաղ, Հավարիկ, Շամախի, Վան՝ զառբաբ, զարբաբ, զարբաֆ 1. Մետաքսյա նուրբ գործվածք, դիպակ։ ◆ Մեր սնդուըից հանիր էն մի թոփ զարբաբը: (Պերճ Պռոշյան) ◆ Էս զառբաֆ կտորը տղես ա ուղարկել ինձ խմար։ (Վաղարշակ Տեր-Սուքիասյան) ◆ Դե որ ըտենց ա, մի ձեռք էլ ինձ հմար զառբաբից ըտենց շորեր կարեք, որ աշխարհքի մեջ չճարվի։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) 2. Այդ գործվածքից՝ կտորից կարված հագուստ կամ այլ բան։ ◆ Ծածկոցերը զարբաբ էր սուրբի իջման տեղին։ Աշոտ Հովհաննիսյան ◆ Մեր թագավորը զարդարեցին, Զարով, խաս զարբաբ հագուցին։ (Գարեգին Սևունց)
  2. Արարատյան՝ (փխբ․) Չամիչով և քաղցրեղենով պատրաստված փլավ։ ◆ Սեղանի վերա մոտ եկավ պասուց տոլմա...դդմի չիր...զարբաբ՝ չամիչով և քաղցրեղենով շինված փլավ։ (Պերճ Պռոշյան)

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։