Հայերեն

վանկեր՝ զիստ

Ստուգաբանություն

Թերևս զ- նախածանցով բնիկ հնդեվրոպական կրկնավոր կազմություն *sed- «նստել» արմատից՝ *si-zdo-:

ազդր ◆ Առ, արյունոտ ասոնք, կողերն են զոհի, ցռուկն է այս, ասոնք ճարպոտ զիստերեն են։ (Դանիել Վարուժան) ◆ Թագուհին երկունքից մաշված զիստերի վրա մի վերմակ ձգած, որ խուճապի մեջ հազիվ էր դտել։ Շեքսպիր
կոնք։

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Ալինա Մուրադյան, Նորածանոթ բառերի բացատրական բառարան (Իմաստասեր Անանիա Շիրակացի համալսարան), Երևան, 2006 — 60 էջ։