Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ էն•ղա•դա

Վան՝ այնքան, այնչափ ◆ Քանի գնաս էնղադա կուսիրրս Գարասիմ Յակուլիչին։ (Գարեգին Սևունց) ◆ (Պոչավոր աստղի) պոճը էնղադամ զարբով ա, որ մեր երկրագնդի կողքով անց կենալիս, հենց մի պուճուր կպել ա թե չէ, աշխարհք պետք ա կործանվի։ (Խաթաբալա) ◆ Իս ամեն բանը գլուխ իմ բերի, փուղն էլ, ինչ մեգամ ասիլ իս, խոստացա էնդադամին մենա՞շ։ (Գարեգին Սևունց) ◆ Էնղադար ասեցի․․ թե այ ջանըմ, քաղաքը անտեր միք թողա։ (Խաթաբալա) ◆ Էնկադար կանչեմ, սարեր լացուցեմ։ (Հրաչյա Աճառյան) ◆ Սարեր ինչկանդար ալ կա, քե ուզողին էնկանդար մալ կա։ ◆ Մտնես տուն ու մառան, ծեռըռ պարզես ոսկու աման։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Արխատաշներ էնղտար կի խնդան, էնղդար կենին, թայի քի տղան կը սեպե փախնիլե։ (Գարեգին Սրվանձտյան)

ինչղդա գեդնի երեսին է, էրկու էնղադամի էլ գեդնի տակն է - Թբիլիսի՝ շատ խորամանկ է
էնղադամ ապրես, որ ասեղը տնգես ու շվաք անես (անեծք) - այնքան ծերանաս, որ նորից փոքրանաս

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։