ըսկուն

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ըս•կուն 

1. այսպես, այդպես ◆ Ու կնստի... նաղլ կանի պառվուն։ ◆ Որ ըսկունի, կասի պառավ։ Ման ◆ Էրկըսի աչքիր ըսկուն արուն էր լցվի։ Սասնա ծռեր ◆ Յա, Վանա երկիրն ըսկուն ավերավ, որ Աճմու թոլընգի մը գա Վանա թալանը տանի։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Թառիկ Խաթուն, ավտա, որ ըսկսուն ի։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Նստի, նստի, հաց ուտենք։ ◆ - Վալահ, կուշտ եմ։ ◆ Նստի, սերկևիլով կերակուր ունենք։ ◆ - Որ ըսկունի էրկու պրտուճ կառնեմ, սերկևիլով կերակուր շատ կսիրեմ։ Գուրգեն Մահարի
2. Վան, Մոկս, Շատախ՝ այնպես, այնպիսի ◆ Քշեց մեջ ամբարին, էսկոն կտրեց, էրուն կայնավ ջանդակտիր վըրցուց։ Սասնա ծռեր ◆ Պստիկ Միրզան ինչխ որ նշաներ էր, ըսկուն էլ պսակել կուտա իրեք ախպերներին։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Տերտեր ջան, ես քե ըսկուն տվի, որ հազար հազար տա։ ◆ Մըկա պե մեկ հազար տու տանեմ, էն մեկելներն էլ սոնրա կուգամ տու։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Ըսկուն թոզ ու դոուման խանեց, որ Էրկինքն ու գեդինքը մթնավ։ Ահ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։