Jump to content

թահնա

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թահ•նա 

  1. Վան՝ կավ կամ ցեխ կրելու հարմարանք ◆ Մե բանըմ կա բանոցի, թահնի կլոխ սղոցի, Ծեն կխանի մեռելհարոցի, էն ի՞նչ ի։ ԱՏՍ

Արտահայտություններ

[խմբագրել]

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թահ•նա 

  1. Մուշ, Վան, Մոկս, Շատախ, Չարմահալ՝ հանգիստ, ապահով, անվրդով ◆ Ուր գլյոխ դրիր վար յանու ծնկան, թահնա քնիր ա։ Ահ ◆ Կազ կես դնեմ, թահնա (ապահով) քնեմ։ Հայկական ժամանակ ◆ Քրդիր էկաին , տաու թահնա իս։ (Ձեռագիր)
  2. Արարատյան, Լոռի, Համշեն, Մուշ՝ խուլ, խաղաղ, առանձին (տեղի մասին) ◆ Տարա մի թահնա տեղ ու մի լավ ջնջխեցի։ (Ձեռագիր) ◆ Հելան քաղաքն դուս թե չէ, տղեն հըմնուն ետ տվեց, ինք գգնաց մի թայնա տեղ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ) ◆ Հելի էրթանք թանա հօդեմ պատմիմ, օր հասկանա թե ի՞նչ է կասեմ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
  3. Չարմահալ՝ հեգնանք, պարսավանք

Արտահայտություններ

[խմբագրել]
  1. թահնա տալ ֊ երեսծեծանք տալ, նախատել, հեգնել ◆ Ուրիշների մոտ ինձ թահնա տվեց, ամոթից գետինը մտա։ (Վաղարշակ Տեր-Սուքիասյան)
  2. թահնա տեղավորել ֊ հեգնանքի առարկա դառնալ ◆ Իմ հմար բանի կենալն հեշտ է թահնա տեղավորելուց։ ՍԲ

Աղբյուրներ

[խմբագրել]
  • Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։