թավաքելի

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ թա•վա•քել 

1. Նոր Նախիջևան, Ամասիա, Արարատյան, Լոռի, Ղարաբաղ, Կարին՝ Անմիտ, անիմաստ, առանց կշռադատելու, վայրիվերո։ ◆ Ես ալգնացի մոլլին քովը, շահին ալ տվի,գրին աշեց ու թավաքյալի անքան դուս տվավ, օր խնդալեն մարա։ (Խաթաբալա) ◆ Թավաքյալի խոսում ես, մի կուճուր մտածի, նոր խոսա։ (Ձեռագիր)
2. Թբիլիսի, Ղարաբաղ՝ Չմտածած, լավ չխորհած, անկազմակերպ։ ◆ Յիս թավաքալի բան կու բռնիմ։ (Ձեռագիր) ◆ Թվաքալի գործ ես բըռնել։ (Ձեռագիր)
3. Կարին, Ախլքալաք՝ Միամիտ, ոչ խելացի։ ◆ Ասոն շատ թավաքալի մարթ էր, ամմեն ինչուն հավատար կը։ (Ստեփանոս Մալխասյանց)
4. Կարին, Ախալցխա, Տիգրանակերտ՝ Հենց այնպես, իմիջիայլոց, պատահական կերպով։ ◆ —Դե ըսե հիանք (տեսանք), մարդ ախպեր (չունքի իրանք դև են), ի՞նչ է դարդիդ,որ էկար ես։—Իշտա թավաքալի էկանք։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Ձեր տեսածն ու իմ էրածս թավաքալի չեն, էկեք պատ փորենք, տոսնենք ի՞նչ գըլլի։ (Ստեփանոս Մալխասյանց) ◆ Թավաքալի աշկը կառնի ջրի մեչը, կըտենա որ ի՜նչ, պխտերե, արուն ա դարցե։ Ահ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։