թափա

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [tʰɑˈpʰɑ]

վանկեր՝ թա•փա 

1. Արարատյան, Ղարաբաղ, Կարին՝ գլուխ ◆ Պառավը ձեռքի իրեք մատանին կկոխե օձի թափի մեջ տեղը. օձը կճվա ու կսատկի։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
2. Արարատյան, Կարս, Շիրակ, Ախլքալաք՝ գագաթ, կատար ◆ Գդակիտ թափեն խաս։ Ահ
3. բարձունք, բլուր ◆ Մե դուրանմ տեղ իրեք թափա էրևաց հեռվեն։ (Ձեռագիր) ◆ Էշը սարին թափան կարածե էղե. կաշե օր վարը գալըմ պըտըտի կը։ (Ստեփանոս Մալխասյանց) ◆ Գեղը ծածկվել էր թափի էդքին։ (Ձեռագիր)
4. Մուշ՝ արծաթե թասանման գլխարկ՝ թասակ ◆ Գլխուսի թափեն կիտամ, Որ հանա ծամ-թելն ի ծովեն։ Ահ

Արտահայտություններ

1. թափա ֆըռռալ, Կարին՝
   1. գլուխը պտտվել
   2. խիստ զարմանալ ◆ Էնպես մէ թիվանքըմ ունի Ավոն օր թափա կը ֆըռռա։ (Ձեռագիր)
2. թափա ֆըռռացուցել, Կարին՝ գլուխ պտտեցնել՝ շշմեցնել՝ ապշեցնել ◆ Բոլուկմ չպլաղ աղջիկներ մեյտան մտան ... գյուլաշ բռնեցին, հիրիր պառկեցուցին, ջահել ջուլուլներուն հոգու տունը մարեցին, թափա ֆըռռացուցին։ (Խաթաբալա)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։