Հայերեն բարբառային բառ

թաք 1

վանկեր՝ թաք

Պոլիս, Նոր Նախիջևան, Ամասիա, Արաբկիր՝ մի հատիկ, միակ ◆ Մե թաք մուրազ ունեմ... պար գամ Վահանիս հարսանիքին։ (Անահիտ Սահինյան) ◆ Քու թեք որդիդ է եկել։ Փոլ
զույգի մեկը ◆ Թափ վազելուց (ախչկա) ոսկի սոլի թաք կիյնի ախպրի մեջ։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
կենտ, մենակ ◆ Դուք հընգեր ունեք, մեննակ ես եմ թաք: ՍԲ
միայն թե ◆ Էշն իրա սատկելը կուզե, թաք տիրոջը դատը ըլնի։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Ինչ որ ունիմ, յարիս կուտամ, թաք ուրիշին չծախե։ (Աթաբեկ Խնկոյան) ◆ Շունը շատ, թեք օսկոռ լա։ Փրքշ
միայն, միմիայն ◆ Էդ թագավորը կունենա թաք էրկու տղա, էլ զադ չէ։ ՀԺհք
Թբիլիսի՝ եթե, թե ◆ Թաքաուր իս, դիվանս արա, թաք քու արիվն կու սիրիս։ (Սայաթ-Նովա)

թաք ըլի՝ ըլնի՝ իլի,
թաք լըհա, Ղարաբաղ՝,
թաք հըլու, Ղարաբաղ՝, տե՛ս թաքըլի
թաք թաք,
1. մեկ-մեկ, առանձին-առանձին
2. երբեմն
թաք (ու) թաք, հատ ու կենտ, երբեմն ◆ Ես ասպես թաք ու թուք պղինձ ղալայելով ի՞նչ փարա պիտի վաստկիմ։ (Խաթաբալա)

վանկեր՝ թաք

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։