թուլա
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ թու•լա
- շան՝ գայլի և այլնի ձագ, լակոտ ◆ Դու միայն կվնգստաս ժանգ-ժանգ թուլի պես, բայց կժել կարող չես։ (Ղազարոս Աղայան) ◆ Գացի թառնենք թազա հաց, Անտեր թուլան զիս էխած, փախա էլա վըր դարին, Հավար արի իմ յարին։ (Գարեգին Սրվանձտյան) ◆ Էտ առյուծին, հալա թուլա վախտը, իրանին շահըն ար բադարկա տվալ Մելիքին։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։