ինքնակուրություն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [iŋkʰnɑkuɾutʰˈjun]
վանկեր՝ ինք•նա•կու•րու•թյուն
Գոյական
- (նորբ․) (փխբ․) ինքն իրեն կուրացնելը, կամովին ոչինչ չտեսնելը, ինքնակուրացում ◆ Հավատաբեկության տեղ՝ հավատ, բայց ոչ ինքնակուրություն: Պարույր Սևակ
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Փառանձեմ Մեյթիխանյան, Նոր բառերի բացատրական բառարան, Երևան, «Փյունիկ», 1996 — 220 էջ։