ինքնահիացում

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [iŋkʰnɑhjɑˈt͡sʰum]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ինք•նա•հի•ա•ցում 

Գոյական

1. ինքն իրենով հիացած լինելը, իր նկատմամբ ունեցած հիացմունք՝ զմայլանք, ինքնահիաց վիճակ ◆ Կա խորհրդավոր մի հրապուրանք քո շարժումների անխոս զրույցոմ, ինչ որ օձային ինքնահիացում: (Վահան Տերյան)

Հոմանիշներ

1. ինքնահիացություն, ինքնահիացմունք, ինքնահրապուրանք
2. ինքնաստվածացում

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ

Թարգմանություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։