Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ լաց•կ(ը)թ•նել

Արարատյան՝ լաց լինելու բուռն զգացումը՝ ցանկությունը հազիվ զսպել, լացելու տրամադրությամբ համակվել ◆ Խռոցով լուսինն ու լացակնած դուրս եկավ խսկույն իր գործին գնաց։ ՀԹ ◆ Րիգունը տղեն տու ա գալիս, ունքերը կիտած, լացակնքած նստում կրակի ղրաղին։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ Փանոս բեգը լըցըկումած, թա «Մի ամիս կլի սոված ծարավ դադարգուն ընգած, թաթար չեն ունեցոլ»։ ՀՍՏ ◆ Ասաց ու լացակըրկնած ... վազեց. գնաց Սանդուխտի գիրկն ընկավ։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Նա լացակումել էր, արտասուքը հազիվ պահում էր։ Հովհաննես Ճուղուրյան

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։