Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ լեզուամտածողութիւն

վանկեր՝ լեզ•վա•մ(ը)•տա•ծո•ղութ•յուն

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

մտածողության ձևավորման ու արտահայտման այն յուրահատկությունների ամբողջությունը, որ պայմանավորված է տվյալ լեզվի քերականական կառուցվածքով, ինչպես և հասկացություններ կազմելու այն յուրահատկությունները, որոնք պայմանավորված են լեզվի առանձնահատկություններով

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

(լեզվբ․) Լեզվական-նյութական այն ձևերի ու միջոցների ամբողջությունը, որոնցով արտահայտվում են ժողովրդի կամ հասարակական ավելի փոքր խմբավորումների (դասակարգերի, դասերի) ու, որպես կոնկրետ արտահայտություն, յուրաքանչյուր անհատի մտածությունները։ Քանի որ տարբեր լեզուներ ունեն լեզվական (այդ թվում հատկապես քերականական) արտահայտության տարբեր միջոցներ, բնականաբար, այդ լեզվով խոսողների լեզվական մտածողությունը որոշակիորեն տարբերվում է։

Թարգմանություն

Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։