խաթալու
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ խա•թա•լու
- Նոր Նախիջևան՝Բոռ։
- Խոշոր եղջերավոր անասունների պոչը բարձրացրած վազելը (բոռերի կծելուց ազատվելու համար)։
- Գլխացավանք, հոգս պատճառող, վտանգավոր անձ։ ◆ Էս մարդը բայղուշ էր, խաթալու, լեզուն չար (ՀԺՀք) (փխբ․)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։