Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խառ•նա•լե•զու

Ստուգաբանություն

(ոճբ․) համաժողովրդական լեզվի երանգային տեսակը, որն օգտագործվում է հասարակական որոշակի խավի, խմբավորման կողմից և բնորոշվում է տարբեր լեզուներ բառապաշարի առանձին տարրերի օգտագործմամբ, իր լեզվի բառերի աղճատմամբ կամ անսովոր կապակցությունների ստեղծումով և այլն

այդպիսի լեզվով խոսող ◆ Ահա թե ես ինչու էի ուզում լսել… այս երկու խառնալեզու մարդկանց զրույցը։ Թարգմ
տե՛ս ժարգոն

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Ֆ․Հ․ Խլղաթյան, Ոճաբանական տերմինների բառարան տեղեկատու, Երևան, ««Լույս» հրատարակչություն», 1976 — 111 էջ։
Ջրբաշյան Է․Մ․, Մախչանյան Հ․Մ․, Գրականագիտական բառարան (2-րդ լրաց․ և վերամշ․ հրատ․) (Լույս), Երևան, 1980 — 352 էջ։