խզմար
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ խ(ը)զ•մար
- Շիրակ, Ջավախք՝ շորի կտոր՝ թաշկինակ, որով հնում կանայք ծնոտի տակից ծածկում էին իրենց քիթն ու բերանը, քթկալ
- Կարին, Մուշ, Բալու, Պապեն՝ արծաթյա կամ ոսկյա փոքրիկ զարդ, որ կանայք անց էին կացնում քթի ներքևի մասից ◆ Արծաթ տվի (ուստային), խզմա շինե իմ քթին։ Ահ ◆ Աղճի, անունդ ինչ էր, օսկի խզմեն քու պինչ էր։ Ահ
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- խնլոտ քթին՝ խզմա (առած) - զարդը պետք է համապատասխանի մարդու արտաքինին
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։