խժաբարբառ

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [χʒɑbɑɾˈbɑr]

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ խ(ը)•ժա•բար•բառ 

Ածական

1. վայրիվոր՝ կոստուկոպիտ խոսող, խժալուր լեզվով խոսող ◆ Պետը բերանից թափում էր խժաբարբառի մի տարափ։ Դերենիկ Դեմիրճյան
2. խժալուր, կոշտուկոպիտ ◆ Թաթարները մռնչացին խժաբարբառ: Դերենիկ Դեմիրճյան
3. խժալուր լեզու՝ խոսք

Հոմանիշներ

1. խժալուր
2. խժդժաբարբառ (կոստուկոպիտ խոսող(Մարդ))

Արտահայտություններ

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություններ

Թարգմանություն

Աղբյուրներ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։