խուժադուժ
Հայերեն
Ածական
վանկեր՝ խու·ժա·դուժ
- վայրենի, բարբարոս, վայրենաբարո։ ◆ Անց էին կենում սրով, արունով խուժադուժ ազգեր։ (Բաղիշ Հովսեփյան) ◆ Կպաշպանի նրան Արտակը պարսիկ խուժադուժ զինվորներից։ Դերենիկ Դեմիրճյան }}
- ոճրագործ, անագորույն։◆ Ապաշը ծայր աստիճանի խուժադուժ է, բայց ոչ քաջ (Շիրվանզադե)
- խառնաշփոթ, խուլ, դեպքերով ու եռուզեռով լի։
- :Խուժադուժ կյանք։
- անագորույն, անողոք։
Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։