խուշուշիկ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [χuʃuˈʃik]
վանկեր՝ խու•շու•շիկ
- Արարատյան՝ շղարշ, քող
- Արարատյան՝ գլխաշորի կամ լաչակի այն մասը, որ ճակատի վրա բերվում և եզերքը ծալվում ◆ Առաջ խուշուշիկներս ընչանք աչքերս քաշած ա էլել, հիմի ճակատներին մին իշի նալ կպցնում են ու մարդի առաջին ցից ըլնում։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Կնանիքը գլխները կապած, խուշուշիկները քաշած, քթները կալած ... գնացին ժամ։ (Պերճ Պռոշյան)
Արտահայտություններ
[խմբագրել]Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։