կայեն
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ կա•յեն
Գանձակ՝
- եղբայրասպանության՝ նախանձի՝ չարության խորհրդանիշ (ըստ Աստվածաշնչի՝ նախահայր Ադամի անդրանիկ որդու՝ Կայենի անունից, որը չար նախանձից սպանեց իր կրտսեր եղբորը՝ Աբելին)
- վիթխարի, հսկա, մեծ ◆ Փոքրիկ շունը հաչում է կայեն փղի վրա։ (Ստեփանոս Մալխասյանց)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- կայեն մարդ - անգութ, անխիղճ ◆ Նա կայեն մարդ ա, քեզ բան չի տալ։ Սահակ Ամատունի
- կայենի կոտոշ - անեծքի դրոշմ, որ կրում է իր դեմքին անեծքի դատապարտվածը (ըստ կրոնական ավանդության)
- կայենի կոտոշ բսնի գլխիդ - դավաճանին՝ մատնիչին ուղղված անեծք
- կայենի մատաղն ըլի ձեր արած մատաղը (անեծք) - այն, ինչի համար մատաղ եք արել՝ ընդունելի չլինի
- կայենի օխտն անեծքն ու պատիժը վրեդ թափի (անեծք) - չարաչար պատժի ենթարկվես
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։