Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ կան•չա•տիլ

Պոլիս՝ կանչել
Արարատյան, Թբիլիսի, Նոր Նախիջևան՝ հրավիրել ◆ Հենց Հենց պիտի կանչեք, որ գա՞մ։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Էլ ո՞ւմ կանչինք: Քիզ էլ կու կանչին նշնտեքումը։ (Գարեգին Սևունց)
Բալու՝ երգել, խաղ ասել ◆ Խաղու տաղ կը կանչեն: (Գարեգին Սրվանձտյան) Խաղ մը կանչե: (Հրաչյա Աճառյան)
անվանել, անունը տալ ◆ Անունը Շուրա էդի, էտենց էլ կանչում էին դիփունը։ (Գարեգին Սևունց)
Թբիլիսի՝ խնդրել, աղերսել ◆ Աստըծու սերն կանչողի պես դեռնեմետ ջուղաբ մի՛ անի։ Ս_Ն
Սեբաստիա՝ անիծել, նզովել

Կանչին, կանչեցին, կանաչ արտերը չորուցուցին, Անքան անիծեցին, որ զավակը մեռցրին
Ախ կանչել, Ախ քաշել, հառաչել ◆ Մեջլումն չոլերումն մնաց՝ Լեյլու համա ախ կանչելով: Ս_Ն
Շեր կանչել, Երգել

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։