կանչատիլ

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [kɑnt͡ʃʰɑˈtil]

վանկեր՝ կան•չա•տիլ 

1. Պոլիս՝ կանչել
2. Արարատյան, Թբիլիսի, Նոր Նախիջևան՝ հրավիրել ◆ Հենց Հենց պիտի կանչեք, որ գա՞մ։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Էլ ո՞ւմ կանչինք: Քիզ էլ կու կանչին նշնտեքումը։ (Գարեգին Սևունց)
3. Բալու՝ երգել, խաղ ասել ◆ Խաղու տաղ կը կանչեն: (Գարեգին Սրվանձտյան) Խաղ մը կանչե: (Հրաչյա Աճառյան)
4. անվանել, անունը տալ ◆ Անունը Շուրա էդի, էտենց էլ կանչում էին դիփունը։ (Գարեգին Սևունց)
5. Թբիլիսի՝ խնդրել, աղերսել ◆ Աստըծու սերն կանչողի պես դեռնեմետ ջուղաբ մի՛ անի։ Ս_Ն
6. Սեբաստիա՝ անիծել, նզովել

Արտահայտություններ

1. Կանչին, կանչեցին, կանաչ արտերը չորուցուցին, Անքան անիծեցին, որ զավակը մեռցրին
2. Ախ կանչել, Ախ քաշել, հառաչել ◆ Մեջլումն չոլերումն մնաց՝ Լեյլու համա ախ կանչելով: Ս_Ն
3. Շեր կանչել, Երգել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։