կենջակ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [kɛnˈd͡ʒɑk]
վանկեր՝ կեն•ջակ
- Վան, Մուշ՝ լուծի այն մասը, որ նստած է լինում եզան վզին, լուծի երկու գլուխները ◆ Լծի կենջակներին հավկիթ ու ձեթ քսեց։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)
- լծված եզներից յուրաքանչյուրը, լծակից եզ ◆ Եզս կենջակ չունի։ (Ձեռագիր)
- կշեռքի լուծի թև
- ծառի բնից բուսնող ճյուղ, ոստ
- Արարատյան՝ պակասավոր, թերի, որևէ մաս չունեցող (գործիքի մասին) ◆ Կենճակ բահի պես չունի թափչակ ու կոթ։ (Խաչատուր Աբովյան)
- Համշեն՝ (կնճակ) ծառի կոճղ
Արտահայտություններ[խմբագրել]
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։