կտոր-կտոր

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [ktɔɾ kˈtɔɾ]

վանկեր՝ կ(ը)•տոր-կ(ը)•տոր 

1. մանր կտորների վերածված, փշրված, ջարդված ◆ Կտոր-կտոր փշրեցնել։ (Աթաբեկ Խնկոյան)
2. կտորներով, մաս առ մաս

Արտահայտություններ

1. Կտոր-կտոր անել
   1. մաս-մաս կտրել, մասերի բաժանել, պատռոտել ◆ Ծերունին նամակը կտոր-կտոր անելով նետեց։ Վրթանես Փափազյան
   2. չարաչափ սպանել ◆ Քեզիպեսները կտոր-կտոր կընենք, հում-հում կուտենք։ Զապել Եսայան ◆ Ես նրան կտոր-կտոր կանեմ, կածեմ անդունդը։ Դերենիկ Դեմիրճյան
2. Կտոր-կտոր գալ՝ ընկնել, Նազկտալ, սեթևեթել, կոտրատվել ◆ Կտոր-կտոր գալով է ման գալիս։ (Հրաչյա Աճառյան)
3. Կտոր-կտոր լինել,
   1. Փշրել, ջարդուփշուր անել
   2. նույնն է՝ * Կտոր-կտոր գալ
   3. զայրագին գոռգոռալ
   4. մաշվելուց՝ շատ հին լինելուց պատառոտվել, գզգզվել
   5. սաստիկ հոգնել, ջարդվել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։