Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ կրօնապետութիւն

վանկեր՝ կ(ը)•րո•նա•պե•տու•թյուն

Ստուգաբանություն

կրոնապետ լինելը
պետական կառավարման ձև, որի ժամանակ քաղաքական իշխանությունը պատկանում է հոգևորականությանը (թեոկրատիա)
(պաշտանվ․) քաղաքական կառավարման ձև, որի դեպքում աշխարհիկ իշխանությունը պատկանում է հոգևոր առաջնորդին և հոգևոր դասին, իսկ իշխող գաղափարախոսությունը՝ որևէ կրոնական ուսմունքն է

(կրոն․) աստվածապետություն, աստվածիշխանություն, աստվածպետականություն, աստվածպետություն
քահանապետություն, եկեղեցապետություն, քրմապետություն

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Դ․Ս․ Չիլինգարյան, Ե․Լ․ Երզնկյան, Պաշտպանական-անվտանգային տերմինների հայերեն-ռուսերեն-անգլերեն բացատրական բառարան, Գյումրի, «ՀՀ ՊՆ ռազմավարական հետազոտությունների ինստիտուտ», 2015 — 1196 էջ։