Հայերեն բարբառային բառ

ՄՀԱ՝ [jɑˈtʰɑʁ]

վանկեր՝ յա•թաղ

Արարատյան, Ուրմիա, Կարին, Երզնկա, Համշեն, Վան, Շատախ՝ անկողին ◆ Մենք եզի ի՞նչըխ տեղ տանք, ոչ յաթախ ունինք, ոչ ձիուդ տեղ։ Հժհք
Կարին, Շիրակ՝ թաքցրած գողուն
բարձր լեռնային արոտավայր
Ղարաբաղ, Գանձակ, Զանգեզուր, Հավարիկ, Քանդակ՝ մակաղատեղ, ոչխարի փարախ (արոտավայրում) ◆ Յաթաղը գել ա ընկել։ (Նիկողայոս Մամիկոնյան) ◆ Աշունքը տավարի յաթաղն է էս ծմակը։ (Ակսել Բակունց) ◆ Կերքա ման քուքա օրա, մե տեղըմ օխչրի յաթաղ կտեսնի, կէրթա նստի կը, բոլորը կայե օր կուռուճիկմ կաթ է կթած, էդորեն քիչըմ հեռու նստի կը։ Հժհք
Ամասիա՝ որջ (առյուծի և այլն)
Հավարիկ՝ պահպանում
Ամասիա՝ ավազակների՝ գողերի հավաքատեղի՝ որջ

Արտահայտություններ

յաթաղ ձգել Պոլիս՝
յաթաղ փռել Վան՝ անկողին բանալ, անկողին գցել ◆ Լուսիկ, վար էկո, յաթախ ձըգեմ։ ◆ -Յաթախ թռի,- դարձավ Մխոն Իսկուհուն։ Գուրգեն Մահարի
յաթախ տալ, Արարատյան, Կարին՝
1. մակաղել, պառկել հանգստանալու ◆ Ձիանս էդտեղ յաթաղ էին տվել։ Հժհք
2. պառկել, մեկնվել ◆ Ըստի էլ մի լավ տմըզկվում եմ ու էթըմ յաթաղ տալի իմ փալանադուզխանեն։ (Խաթաբալա)
3. Կարին՝ դադար տալ, հանգիստ տալ ◆ Շուդ կէրթան թե քիչ, աստված գիտե, թիք քարին որ հասնին, էսիկ դըվընուն յաթաղ կուտա, ընկերոչը կսպասե։ Հժհք
յաթաղը բուսած սունկ Կարին, Ջավախք՝ շատ մեծ փափխ դրած կարճահասակ մարդ ◆ Հըլը մեմ իդոր թիզուկես պոյին ու կալ փափխին աշեցեք, կըսես յաթաղը բուսած սունկըլի։ (Հակոբ Մանանդյան)
յարը յաթաղ, Անկողին, տեղաշոր ◆ Չարը չադըր, յարը յաթաղ, առին օռուն, իգյան ճամբախ։ (Քյոռ Օղլի)
յաթախ թուրախ, Նոր Նախիջևան՝ անկողին և նման բաներ ◆ Մեր արժանապատիվ տեր սրան ալ արթըղ ալայ մալայ չլտըրմիշ արիլ է, իրեն յաթախ թուրախով, քառավաթ մառավաթով տահա պահարին փերեսելիթցը էղիլ է։ (Խաթաբալա)
շան յաթաղը հացի փշրանք չի ըլնի, Կարին, Շիրակ՝ ուժեղի գողոնը մանր-մունր բան չի լինի՝ մեծ բան կլինի
յաթխով պառկել (հիվանդանալ) Կարին, Բասեն՝ անկողնով հիվանդանալ ◆ Մեկ օր էլ հերը գալում է, տուն հիվանդանում, պառկում է ծանրդ յաթխով: Հժհք

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։