նասիբ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ նա•սիբ 

  1. Կարին, Բասեն՝ բախտ, վիճակ, բաժին ◆ Չունքի վախտը չի հասել, որ դու քո նասիբը գտնիս։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ Իմ նասիբն էլ էս սև աղջիկն ա։ (Նիկողայոս Մամիկոնյան) ◆ Հարսն ու փեսեն վրա տախտին, ու նասիբն է, նա տանծ։ (Գրիգոր Տեր-Ալեքսանդրյան) ◆ Քու աղջիկդ էս չոբնի տղի նասիբն է աստվածություն գրել է։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
  2. Հավարիկ՝ փափագ, իղձ
  3. Նոր Նախիջևան՝ բախտի նշան, որ դնում էին նոր տարվա համար թխած խմորեղենի մեջ

Արտահայտություններ[խմբագրել]

  1. նասպ էնել, նասպ ընել - արժան անել ◆ Օրհնած հոգի, խաչած գերեզմանի նասիպ էնես ինծի։ (Երվանդ Լալայան) ◆ Կ'ըսե,- Շատ լավ կէղնի, դու օր գուզես, ես էլ կուտամ, ագար աստված նասիբ էրեր է իմ ախչիկս քու մանչուդ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
  2. նաստին թեքմն զարնել - բախտը իրենից վանել, հարմար՝ պատեհ առիթից չօգտվել, բախտին քացի տալ
  3. նասպին վրա նստիլ Եվդոկիա, Ամասիա՝ - ուրիշի իրավունքը գողանալ, ուրիշի բախտին քար գցել

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։