նարին

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ նա•րին 

Արարատյան, Ղարաբաղ, Գանձակ, Հավարիկ, Համշեն, Վան՝

1. շատ մանր, բարակ, շարմաղ ◆ Պոպոքի պճեղը շատ նարին ծեծում ա։ (Տիգրան Նավասարդյան)
2. Ղարաբաղ, Բորչալու, Սեբաստիա, Կարին, Մուշ, Բաղեշ՝ բարձրահասակ ու նրբակազմ ◆ Նարին, նարին տղա, Քանքյուլդ նարին, տղա։ Ահ
3. Վան՝ աչքերի քնատ նայվածքը
4. Համշեն՝ նուրբ, քնքուշ

Արտահայտություններ

1. նարին-մարին - նուրբ ու քնքուշ ◆ Մեր Ղարսի հաշկերտներն ալ շատ ... նարին-մարին վենծըցիրին։ ԽԱթ

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։