նշանաբախ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ն(ը)•շա•նա•բախ 

  1. Արարատյան, Մուշ, Վան՝ ուրիշի ձեռքով ուղարկված նամակի՝ կարգադրության և այլնի հետ տրվող իր (գլխավորապես մատանի), որ հաստանում է ուղարկողի անձի ինքնություն ◆ Հրես քեզ նշանաբան կտամ, ասում ա, կըտանես կնկանս, կնիկս դուքանի նալանքը կտա։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ -Մենք մեր տեղեն չընք կանա ժաժ գա, հրամանք չկա, բլե զիմ դասմալ կիտամ, տարեք նշանաբան, տեսնան՝ ավտնան օր ես իմ ճամպի դաստամալ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
  2. նշան, ապացույց ◆ (Ախպեր) ճամբախ հավքըմ կըսպանի, ալնախ մեջ հավքու արնին կը թաթխի կտանի մոտ նշանց կուտա, կասի, սպանցի, էս ձե նշանաբան պիրի։ (Գարեգին Սրվանձտյան)

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։