Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ ն(ը)•շա•նա•բախ

Արարատյան, Մուշ, Վան՝ ուրիշի ձեռքով ուղարկված նամակի՝ կարգադրության և այլնի հետ տրվող իր (գլխավորապես մատանի), որ հաստանում է ուղարկողի անձի ինքնություն ◆ Հրես քեզ նշանաբան կտամ, ասում ա, կըտանես կնկանս, կնիկս դուքանի նալանքը կտա։ (Տիգրան Նավասարդյան) ◆ -Մենք մեր տեղեն չընք կանա ժաժ գա, հրամանք չկա, բլե զիմ դասմալ կիտամ, տարեք նշանաբան, տեսնան՝ ավտնան օր ես իմ ճամպի դաստամալ։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)
նշան, ապացույց ◆ (Ախպեր) ճամբախ հավքըմ կըսպանի, ալնախ մեջ հավքու արնին կը թաթխի կտանի մոտ նշանց կուտա, կասի, սպանցի, էս ձե նշանաբան պիրի։ (Գարեգին Սրվանձտյան)

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։