շապկահնգեր
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [ʃɑpkɑhŋˈɡɛɾ]
վանկեր՝ շապ•կա•հ(ը)ն•գեր
- Արարատյան, Թբիլիսի, Խարբերդ, Պոլիս, Սեբաստիա՝ վարտիք, ոտաշոր, շապիկի հետ հագնելու վարտիք ◆ Ուզում են վերնաշապիկ, շալվար և շապիկ ու շապկահնգեր առնել։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Բանվոր տղաքը շապիկ շապընկեր չունին, եբ պատարագի կկայնիմ, պտիկ մը բաժկցու չունիմ։ (Թլկատինցի)
- Պոլիս՝ (ծծկ․) լրտես, մեկին կրնկակոխ հետևող
Արտահայտություններ
[խմբագրել]Աղբյուրներ
[խմբագրել]- Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։